(Oh, jullie komen hier nog? Moed en volharding noem ik dat!)
Ik was tijdens de winter vergeten hoe leuk het was. De gazon afdoen.
De geur. De kilometers. De verschillende tinten groen. De iPod. Heerlijk.
Dat het lente is.
Amerikaanders zijn héél vriendelijk. Soms zelf zo vriendelijk dat het niet meer geloofwaardig is.
Stel je voor dat wij bovenstaande ook zeggen…
– “Pa, kan je het zout even doorgeven?”
– “Tuurlijk jongen, hier.”
– “Dat apprecieer ik, pa!”
Dat klinkt voor geen meter, zeg ik je…
Filed under: Da ìs
Dit blog heeft een nieuwe rubriek nodig. Of een rubriek tout-court. Maar wat?
Ik beschik niet over een voldoende professionele camerapicturekodak om iets met foto’s te doen. Ik ken té weinig van gyproc om een bouw-rubriek te starten. En iets met hamvragen bestaat al.
Laten we simpel beginnen. Geen grote levenslessen. Kleine dingen die geweldig herkenbaar zijn. Prulletjes die telkens een reactie uitlokken zoals we ze kennen van ‘Jehan en Petrick‘.
Da ìs!
— Een pot confituur openkrijgen als dat bij iemand anders niet lukt, voelt geweldig. —
Edit: Suggesties van kleine herkenbare dingen zijn welkom in mijn mailbox.
kristof 